Vorige maand belandde ik met een acute longontsteking in het ziekenhuis.

Op zondagochtend heel vroeg zo rond twee uur, dus eigenlijk nog nacht, voelde ik me zo beroerd dat ik besloot een noodnummer te bellen. Om eerlijk te zijn verwachtte ik er niets van. Iets van een huisartsenpost natuurlijk met een bits iemand die zou adviseren om maar een paracetamolletje te nemen. Als er al iemand zou opnemen. Maar snel kwam er iemand aan de lijn. Tot mijn ultieme verbazing zei ze: ik ben binnen een half uur bij u, want ik moet uit Houten komen. Het bleek een arts te zijn. Dus ik maakte Coen wakker want iemand moet toch de voordeur open maken.

 Uiterst efficiënt en snel bekeek ze de zaak en zei toen: u moet naar het ziekenhuis! Ik had veel verwacht, maar dat niet! Binnen een kwartier stond de ambulance voor de deur en werd ik naar binnen geschoven. Wat een aardige mensen zijn dat zeg!
 
In het ziekenhuis gaat alles zo snel dat ik het amper kon volgen. Weer was ik verbluft over de snelle en efficiënte manier van handelen. Zelfs midden in de nacht stond er een longarts aan mijn zieke zijde. Mijn beeld van de verwende, goudgeld verdienende specialist verdween als sneeuw voor de zon. Ik dacht dat alle specialisten rond die tijd van de nacht wel met een beeldschone minnares op een peperduur jacht het bed zouden delen. Fout Sis, helemaal fout! Deze alleraardigste, rustige en vriendelijke man werkte op een onzalige tijd in het ziekenhuis. Om nog maar te zwijgen van de rest van al die ongelofelijk aardige mensen.
 
Na alle onderzoeken werd ik naar een kamer gereden. Oh, hoe heerlijk! Een kamer alleen! Het begon voorzichtig licht te worden. Ik denk dat het half zes was inmiddels. Ik zag dat er een boom voor het raam stond. Heerlijk om in het groen te kijken en niet op grijs beton, en ik bedacht me dat ik nog leefde.
Coen vertrok naar huis.
 
Of ik al was aangesloten op al die slangen en draden weet ik niet meer, maar ik denk het wel. Gelukkig kon ik zelf naar de wc, maar dan moest wel dat hele infuus mee. Heen ging goed, maar terug was er sprake van een klein drempeltje en dan begon dat infuus te piepen. Ik ben altijd bang voor het ergste dus tja, dan maar op die bel drukken.  Geen punt volgens de verpleging, dat was juist de bedoeling van zo’n bel. Dus ik zei dat me dat meer voor nood leek. Nee geen probleem, gewoon doen.
Voor zover ik me herinner wordt er vier keer per dag het nodige gecontroleerd, ik noem de bloeddruk, het suikerpeil, al of geen koorts. Misschien nog wel meer. Hoe durft iemand te zeggen dat de zorg in Nederland niet goed is!!! En iedereen was even vriendelijk en aardig en ik vond het gewoon gezellig.
 
De tweede nacht heb ik lang zitten praten met de nachtverpleging over de dingen des levens zoals bijvoorbeeld wel of geen kinderen krijgen. Hoe test je een potentiele partner? Die meiden zijn in de twintig of begin dertig dus dan spelen dat soort dingen. Verder waren er twee schatten van mannelijke verplegers. Ik zal geen namen noemen, want dat is niet netjes . ’s Avonds ging ik met één van de twee lopen op de gang. We maakten dolkomische situaties mee.
 
Het is denk ik raar om te zeggen, maar ik heb het echt heel erg gezellig gehad in het ziekenhuis.
 
Hoe kan je iets negatiefs over de zorg zeggen, niets dan lof!!! We mogen onze handen dicht knijpen dat er nog mensen zijn die in de zorg willen werken. Het is zwaar werk voor een hongerloon.
 

In 2015 leerde Nederland Sis kennen dankzij het televisieprogramma Hier zijn de Van Rossems. Al snel veroverde ze de harten van vele kijkers. Dit najaar verschijnt de bundel Door de ogen van Sis van Rossem, met verzamelde columns en een uitgebreid interview met de kunsthistorica. Bestel nu een exemplaar.