Er waait een gele emmer door de straat. Het is donker en ik zie alleen die emmer die een geheel eigen leven is gaan leiden. Het is een soort interessant ballet geworden en het is fascinerend om te zien. Hij ligt op zijn kant en rolt heen en weer, soms vangt hij wind en verplaatst zich een stukje . Dan begint het rollen weer. Inmiddels maak ik me ongerust en zoals de meeste oude mensen zie ik beren op de weg, heel veel beren. Ongerust over de storm.

Als de boel maar blijft staan op het balkon, had ik het maar wat gestabiliseerd. Hopelijk waaien die hoge bomen niet om, want die komen echt op ons huis terecht gezien de windrichting. Welk nummer moet je eigenlijk bellen als het misgaat met die bomen. En wat is het nummer van mijn verzekering? Valt dat onder inboedel, zo’n kapotte ruit? Ben ik er eigenlijk wel voor verzekerd? En als er ruiten kapot gaan en er staat windkracht zeven op die kamers plus felle regenbuien, hoe gaat zoiets dan?

Vreemd is dat van de ouderdom dat je je druk gaat maken over van alles. Iets simpels als de afwas: ik word zenuwachtig als de afwas blijft staan. Ik herinner me van vroeger dat we het dagen lieten staan totdat we geen schoon bord of pan meer over hadden en het wel moest. Ik herinner me een afwas waar we toch echt heel lang mee bezig waren geweest, want een afwas van zeker een week. (Nee wij hadden geen afwasmachine en nog steeds niet.) We zetten de boel op een dienblad om het vervolgens op te ruimen in de kamer. Iemand van ons liet het hele blad vallen en we stonden tot onze enkels in de scherven. Nu zou zoiets een drama betekenen en zeker voor ruzie zorgen: had je niet, kon je niet. Toen waren we even stil en barstten in lachen uit. Het was te komisch, al dat werk voor niks.

Ook lekkages werken me gruwelijk op de zenuwen. Gelukkig is recent mijn hele dak vernieuwd. Juist op mijn werkkamertje lekte het als een zeef, iets dat ik aanvankelijk totaal niet in de gaten had. Ik gaf mijn hulp de schuld omdat mijn computerscherm steeds onder de waterspetters zat en bleef maar zeuren dat ze dat scherm niet met een natte doek moest afnemen. Het was de lekkage en ik heb wel mijn excuses aangeboden. Ik herinner me hoe ik me ergerde aan mijn moeder als die moeilijk deed over lekkages. Dan dacht ik: mens zeur niet zo. En ziet! De appel valt niet ver van de boom.

Nu lekt de radiator op mijn werkkamertje. Gek, steeds bij mij. Er heeft zich al een bruine roestige waterplas onder mijn werktafeltje gevormd. Loodgieter is gebeld. Heeft het nu erg druk met de schade door de storm. Vroeger zou het me weinig tot niets kunnen schelen nu droom ik er zelfs over. Hoe vaak ik niet ’s nachts in dikke mist naar huis reed na een ouderavond en daarna nog gezellig de kroeg in ging met collega’s. Dat zou ik absoluut niet meer durven.

Vandaag een nieuw drama met mijn mobiele telefoon, gisterenavond helemaal opgeladen en na twee apps bekeken te hebben al weer bijna leeg, een halve dag! Wat nu weer?  Zoveel dingen doen het niet meer omdat ik al die belachelijke codes ben vergeten. Maar hoe moet dat nou want ik kan niet parkeren bij de telefoonwinkel en lopen gaat niet want te benauwd. Maar ik wil een nieuwe telefoon.

Oh was ik maar die gele emmer, gedachteloos voort rollend op de wind.