Een aantal jaren geleden ontdekten we in Madrid het Museum Sorolla. We wisten niet dat het bestond. Ik had weleens een afbeelding gezien van een van zijn schilderijen, maar had er nog nooit een in “het echt” gezien. Dus op naar het museum.

Benieuwd naar de hele column? Bestel dan nu Door de ogen van Sis van Rossem, een verzameling van Sis van Rossems beste en scherpste columns. Bestel het boek hier.

Via een lommerrijke aangename en rustige tuin zie je al direct het huis van Sorolla liggen waar hij met zijn vrouw en drie kinderen woonde. Sinds 1932 is het een museum. Wat een verrassing. Alleen het huis is al de moeite waard, alles is gebleven zoals het was: zijn atelier waar het laatste schilderij waar hij aan werkte nog op de ezel staat, zijn palet, zijn penselen en verf, de slaapkamers. Het hele huis hangt vol schilderijen. Ook het prachtige schilderij van zijn vrouw in het kraambed met hun eerste kind. Dat heb ik al eens besproken in het blad van mijn broer. Ook het schilderij dat ik nu ga bespreken hangt in het museum in zijn atelier. Het is veel groter dan ik dacht.

De tuin van Museum Sorolla

Maar wie was Sorolla nou eigenlijk? Hij wordt in 1863 geboren in Valencia. Als kind tekent hij al veel en op zijn 18de gaat hij naar Madrid om schilderijen te bekijken in het Prado. Daarna krijgt hij een beurs voor Rome, verblijft daar vier jaar en bezoekt Parijs. In 1888 gaat hij terug naar huis om met Clotilde Castillo te trouwen. In 1890 betrekken ze het huis in Madrid waar ze zullen blijven wonen tot hun dood. Ze krijgen drie kinderen.
 
Aanvankelijk maakt hij historiestukken en sociaal realistisch werk. Vervolgens zie je de invloeden van het Impressionisme. Hij bezoekt Amerika en heeft onder andere contact met John Singer Sargent en William Merritt Chase. Ook dat kan je aan zijn werk zien. Inmiddels is Sorolla al behoorlijk bekend en zijn schilderijen verkopen goed.
 
In 1909 maakt hij het hierbij afgebeelde schilderij: Paseo a la orillas del mar. Een oogstrelend weldadig schilderij. Daar word je gewoon gelukkig van als je er naar kijkt. Je ruikt de zee, je hoort het water, je voelt de wind.

Op het schilderij zijn zijn vrouw Clotilde en jongste dochter Elena te zien terwijl ze in Valencia een strandwandeling maken. Wat een elegantie en wat een weldaad om naar te kijken. De vrouw met de parasol is zijn vrouw en de andere zijn dochter. Interessant is dat de dochter naar de toeschouwer kijkt en haar hoed in haar hand heeft. Komt dat door de wind, want we zien dat Clotilde haar hoed vast houdt. De voile wappert flink naar achteren en ook de draperie op Elena’s jurk waait in de wind.

Vrouwen in die tijd wilden helemaal niet bruin worden, want daar herkende je de werkende klasse aan. Als de zon scheen namen de vrouwen een parasol mee als ze naar buiten gingen. Een hoed was normaal. Zie ook het jasje dat Clotilde over haar linker arm draagt. En leuk die oorbel.
 
Verder zie je bijna het moment van de dag dat ze daar lopen. De zon staat laag (zie de schaduwen). Alleen idioten gaan op het heetst van de dag in de zon lopen. Om maar te zwijgen over in de zon liggen. 

Sorolla werkte veel buiten en had een grote voorkeur voor strand en zee. Veel spelende kinderen,  vissers en prachtige vissersboten met opbollende zeilen. De man was een meester in het schilderen van wit. Het licht is altijd weer prachtig, vooral het late middaglicht. Er zijn foto’s van hem bewaard gebleven waar je hem aan het strand aan het werk ziet in driedelig pak met hoed op. Dat was volstrekt normaal.

 
Zijn werk maakt gelukkig!
 

Paseo a la orillas del mar 1909
Joaquin Sorolla 1863-1923

Olieverf op doek 205x200cm
In Sorolla Museum Madrid