Toen ik stopte met werken realiseerde ik me dat ik een computer zou moeten aanschaffen. Op de valreep had ik nog met veel moeite leren werken op zo’n ding. Toen nog met F-toetsen. Gek werd je daarvan! Maar de dreiging was er: straks zou je ook je bankzaken alleen nog maar digitaal kunnen afhandelen en dat soort verhalen. Dus de computer kwam er.

Benieuwd naar de hele column? Bestel dan nu Door de ogen van Sis van Rossem, een verzameling van Sis van Rossems beste en scherpste columns. Bestel het boek hier.

Voor mensen die met afbeeldingen werken zou een computer van Apple heel gebruiksvriendelijk zijn, zei de vriend die de hele zaak voor ons installeerde. Ik ben hem nog steeds diep dankbaar, want het is ideaal! Vervolgens brak de periode van het iPad-gebeuren aan. Mijn broer Maarten begreep niet waarom ik zo’n ding niet aanschafte en ik begreep niet waarom ik dat zou doen. Ik vond het allemaal maar aanstellerig gedoe. Hoofdstuk ‘meedoen met de massa’, want oh, je zal eens ander gedrag vertonen!
 
Toen begon het werken voor het tv-programma Hier zijn de Van Rossems. Ik zag hoe functioneel de crew met die telefoons omging, en wat een mogelijkheden er wel niet op zitten. Alleen al die routeplanner!
 
Ik schafte een iPhone aan, maar moest natuurlijk nog leren die hoe te gebruiken. De jongens in de telefoonwinkel trokken al wit weg als ik binnenkwam. Ik was er kind aan huis met waarschijnlijk de stomste vragen. Ze bleven me geduldig uitleggen hoe het moest. Wat mij betreft mogen ze die jongens inlijsten of prijzen geven. Al snel bleek die telefoon waarlijk handig.
 
Vorige week was gewoon bijzonder. Ik moest naar de parodontoloog voor een “onderhoudsbeurt” en dat is niet grappig, want ze reinigen tot diep onder je tandvlees. Op naar Utrecht en ik was eigenlijk al laat. Ik miste de afslag Kanaleneiland!

Dus ik was op weg naar Amsterdam of Rotterdam. Amsterdam leek me verstandiger, want kon ik de eerste de beste afslag nemen. Dat bleek Papendal! Nooit van gehoord. Ik had die koffiefabriek in Utrecht in mijn hoofd waar het altijd zo lekker naar koffie ruikt. Dus toen maar de volgende afslag. Vroeger had je kaarten in je auto en oh help! Ik moest natuurlijk die praktijk bellen om te zeggen dat ik te laat kwam. Bij een stoplicht viste ik mijn mobiel uit m’n tas en plots had ik een ingeving!! Er wordt aangegeven waar je bent en oh, wat een wonderbaarlijke redding: ik bleek vlakbij de praktijk te zijn en was zowaar precies op tijd.

 
Voor de wat oudere medemens valt het helemaal niet mee om toch nog goed met al die moderne spullen te leren omgaan. En als ik jonge mensen flitsend die apparaten zie bedienen weet ik dat ik het nooit zo zal leren. Vind ik dat erg? Absoluut niet, want als ik dan merk dat die jongeren echt denken dat Internet God is en heilig geloven in de meest ongelofelijke onzin die daar op staat, dan heb ik voornamelijk medelijden met ze. Ze hebben niets aan die informatie, want iedere basiskennis ontbreekt zodat ze geen verbindingen kunnen maken. Of dat gedoe met vrienden online, dat gaat om hoeveelheden en absoluut niet om vriendschap. Het is leeg, het is geen vriendschap. Of neem dat getwitter en gefacebook. Dat is toch gewoon zielig?
 
Ik mag dan afslagen missen, maar ik ben dolgelukkig dat ik niet jong ben in deze tijd.