Heeft u al een keukeneiland? Nee? Nou, werkelijk… Ik heb er geen en wil er ook geen en al komen ze zo’n ding morgen gratis installeren, ik zal de deur er niet voor opendoen.

De meeste keukeneilandbezitters kunnen nog geen ei bakken. Bij de slager vragen ze hoe je een biefstukje moet bakken. In de supermarkt worden gevacumeerde geschilde aardappelen verkocht en de groente is gewassen en afgehaald. Dat heet ‘panklaar’. Om over de kant en klare maaltijden maar te zwijgen. Die zien er toch echt uit als braaksel. De moderne mens kan amper koken. De pizzakoeriers maken hier overuren, bij het Smulparadijs staan ze in de rij voor gezinszakken friet en andere rommel. De afhaalchinees verdient leuk.
 
Die keuken heb je niet om te koken, nee dat is allemaal showing off. De keukeneilandbezitters denken dat het geluk zit in het hebben van spullen. De logische consequentie van deze oppervlakkige en kortstondige vorm van geluk is dat je publiek nodig hebt, dus bezoek, vrienden en familie.
 
Ik kocht ooit de goedkoopste keuken die ik kon krijgen. Vervangen van de oude moest echt, want ik hield de keukenkastjes bij openen in mijn hand. Dat schiet niet erg op als je staat te koken. Ook moesten ze dan natuurlijk weer provisorisch teruggeplaatst worden. Handig zijn wij geen van tweeën. De tegels waren riant lelijk met oranje en paarse bloemen. Jaren zeventig. Het gekke is: je went daaraan, je ziet het niet meer.
 
Achteraf heb ik zelf wel wat commentaar op mijn impulsaankoop, maar ach, het koken gaat prima, de lades openen nog steeds zoevend en de deurtjes blijven op hun plaats. Wel hebben we bijna brand gehad doordat de oven bijna het gehele houten onderstel had doorgebrand. Gelukkig begaf de oven het, dus er moest een nieuwe komen en de monteur ontdekte die levensgevaarlijke situatie. Gek, ik heb nooit een brandlucht geroken.
 
De dimbare (wat een onzin) verlichting boven het aanrecht bleek al snel een ramp, want die zeldzaam onhandige lampjes zijn voor bejaarden amper te vervangen en gaan wel erg snel kapot. Het wordt gewoon te warm. Inmiddels heb ik handige kleine led-tl-buisjes laten aanleggen. Een zegen!
 
Verder moet je natuurlijk in ieder geval een magnetron hebben, want het is echt vreemd als je die niet hebt! Maar nee, ik heb geen magnetron en ik wil ook geen magnetron. Ik heb nog nooit ook maar een moment een magnetron gemist. Je hebt toch een oven? Melk maak ik warm in een pannetje.
 
Dan de Senseo. Fout, Sis, dat kan allang niet meer! Wil je nu meedoen, dan heb je een Italiaanse espressomachine met alles erop en eraan. Met peperdure ‘cupjes’. Ik heb altijd het idee dat ze het over bh’s hebben. Ik heb geen Italiaanse espressomachine en die wil ik ook niet. Wij zetten het liefst koffie met de hand. Een filter op een kan en dan water koken en opgieten. Ik blijf erbij: dat is echt de lekkerste koffie.
 
Tot slot, want anders wordt het een vervelende opsomming: ik heb ook geen afwasmachine. En u raadt het al: die wil ik ook niet.
 
Ik moet dus wel heel erg ongelukkig zijn in de ogen van de naar bezit strevende, koopzieke moderne mens. Het gekke is: dat ben ik helemaal niet. Maar al doende heb ik ontdekt dat geluk in totaal andere dingen zit en zeker niet in bezit. Geluk is de ontroering door bepaalde gedichten, boeken, mooie muziek, een bloeiende boom in het voorjaar. De geur van de ontwakende aarde. De geploegde aarde in de herfst. Het feit dat ik nog leef!

Foto boven: Sander Heezen
Foto in tekst: Moeder Van Rossem in de keuken

Benieuwd naar meer columns van Sis? Bestel dan nu Door de ogen van Sis van Rossem, een verzameling van Sis van Rossems beste en scherpste columns.